Вясна. Частка І. Кірмаш

Кірмаш – адна з адметных з’яў беларускага жыцця мінулых стагоддзяў, што ўяўляла сабой святочна абстаўлены расшыраны гандаль, які адбываўся перыядычна ў пэўнай мясцовасці. Прымяркоўваўся да пэўнага прастольнага або храмавага свята (фэсту), ад якога часта атрымліваў назву (троіцкі, ільінскі, спасаўскі, пакроўскі).

На кірмаш з’язджаліся сяляне з навакольных вёсак, прывозілі на продаж сельскагаспадарчыя прадукты і саматужныя вырабы. На буйныя кірмашы прыязджалі гандляры і купцы з іншых гарадоў і мястэчак. На кірмашах наладжваліся масавыя гульні, відовішчы; вакол гандлёвай плошчы размяшчаліся корчмы, шынкі, балаганы.

У канцы ХІХ – пачатку ХХ стагоддзя кірмашы ў Вілейцы славіліся і за межамі свайго павета.   

Кірмаш у Вілейцы. 1920 – 1930-я гг.

(з фотаздымка вілейскага фатографа Б.Бермана)

 

 

“Не хваліся, ідучы на базар, а як з базару”.

 (Прыказкі і прымаўкі ў дзвюх кнігах, кн. 1.

Рэд. А.С.Фядосік. Мн., “Навука і тэхніка”, 1976.)

 

 

 

 

Удзельнікі народнай студыі вілейскіх народных абрадаў і традыцый “Краявід”:

Стрэж Алена Валянцінаўна – кіраўнік студыі

Ляшковіч Наталля Францаўна – кіраўнік студыі

Ляўданская Святлана Вітальеўна – метадыст студыі